استفاده مناسب از فرصت ها، در گرو همت و تلاش انسان است. بسیاری از افراد می پندارند فرصت یا شانس، باید کوبه در خانه آنان را به صدا درآورد. به همین دلیل، در رؤیا و آرزو فرو می روند و امکاناتی را که در اختیار دارند و به وسیله آن می توانند به موفقیت برسند، نادیده می گیرند.
«افراد ضعیف الاراده، جاده جهنم خود را با «اگر» و «شاید» فرش می کنند. آنها پیوسته بر نقش آرزوهای رنگین خود، رؤیاهای دل انگیز می بینند، ولی هیچ وقت برای رسیدن به آرزوهای رنگین خود اقدامی به عمل نمی آورند و خود را به آینده مجهول، تسلیم و به سوی مناطق ناشناس فردا، بدون داشتن هدف و نقشه ای [به] پیش می روند و به جای رسیدن به آرزوهای خود، هر روز به شکستی تازه برمی خورند و هر زمان از جور زمانه و جفای روزگار ناله و شکایت می کنند».1
هرچند تعداد فرصت ها محدود است، در آسمان زندگی هر فردی، این ابرهای زودگذر، پیاپی پدیدار می شوند. دراین حال، انسان باید شرایطی فراهم سازد تا از این ابرها، بارانی طراوت بخش و زندگی آفرین بر مزرعه زندگی اش ببارد.
بسیاری از شاعران در آثار خود از همت به عنوان «بال پرواز»، «عامل صعود» و «سکوی پرش» یاد کرده اند.

صائب

وحشی